യൌവ്വനം എന്ന രോഗി!

യൌവ്വനമെന്നൊരു രോഗി.
ജീവിതത്തിന്റെ ആസ്പത്രിക്കിടക്കയില്‍,
എപ്പോഴോയെത്തുന്ന,
അല്ലെങ്കിലൊരിക്കലും വരാത്ത ശുശ്രൂഷകരെ കാത്തു്‌,
അരിച്ചിറങ്ങുന്ന വേദനയിലും,
രോഗാണുക്കളുടെ നൃത്തത്തിലാനന്ദം തേടുന്ന
സ്വയം വെറുക്കുന്ന രോഗി.
എങ്കിലും യൌവ്വനമേ,
നിന്റെ രോഗം ഭേദമായാലും,
വീണ്ടും നീ രോഗിയാവുക!
കാരണം, ഇതു പുതിയ കാലം.
ആസ്പത്രികളുടെ സമൂഹം!
പുറത്തു നീ ഏകനാണു്‌...

ഒരു നന്ദിഗാനം

ദൂരെയേതോ നദിയൊന്നാകെ ബാഷ്പമായ്
മേഘമായ് വന്നെന്റെ തീ കെടുത്താന്‍!
'നന്ദി',യൊരുവാക്കതല്ലാതെ വേറെന്തു
ചൊല്ലണമെന്നെനിക്കറിയുകില്ല.
വറ്റിയ മാറില്‍ നിന്‍ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ദാഹിച്ചു
പൊട്ടിക്കരയുന്നതോര്‍ത്തുപോകെ,
മണ്ണിലേയ്ക്കൂര്‍ന്നിറ്റു വീഴുവാനല്ലാതെ
കണ്ണുനീരേ നിനക്കെന്തിനാകും?

അനശ്വരത

വിജന്തു വിസസ്യ വിഫല ഭൂമി!
തരിശുമണ്ണിന്റെ അനന്തസ്വാതന്ത്ര്യം,
അലസശയനം!
ഇവിടെയെത്തുക വിത്തുകളേ,
സ്വസ്ഥമായും സ്വതന്ത്രമായും
മുളയ്ക്കാത്ത നാമ്പുമായ് വിശ്രമിക്കാം...
നശിക്കാനായെന്തിനു മുളയ്ക്കണം?

ഭ്രാന്താശുപത്രിയില്‍ സമയം!

ശീതീകരിച്ചൊരു മുറിയിലിരുന്നിട്ടും
സമയത്തിനെന്തൊരു ചൂടു്‌!
ആരോടെന്നില്ലാത്ത വിദ്വേഷമോ?
അതോ സംഭീതിയോ?
അല്ല, പകയോ?
എങ്കിലുമീ വാര്‍ത്തയുണ്ടാകയില്ലയോ?
"ഭ്രാന്താശുപത്രിയില്‍ സമയം!"

സാല്‍വദര്‍ ദാലി (Salvador Dali) യുടെ Persistence of Memory എന്ന പ്രശസ്തമായ ചിത്രം കണ്ടപ്പോള്‍ പെട്ടെന്നു തോന്നിയതു്‌. (അതും ഇതും തമ്മില്‍ പക്ഷേ ബന്ധമൊന്നും ഇല്ല.)

ആയുധങ്ങള്‍

നിഷ്കളങ്കതയുടെ ജീവരക്തത്തില്‍ നീരാടുമ്പോള്‍,
ദൈന്യതയുടെ നെഞ്ചിന്‍കൂടു്‌ തുളയ്ക്കുമ്പോള്‍,
രോദനത്തിന്റെ മുഖങ്ങളെ കത്തിച്ചു വെണ്ണീറാക്കുമ്പോള്‍,
പശ്ചാത്തപിക്കാന്‍ പോലും കഴിയാത്ത കുറ്റബോധത്താല്‍,
കരയാന്‍ പോലുമാവാതെ,
അടുത്ത ഊഴവും കാത്തിരിക്കുന്ന നിശ്ശബ്ദര്‍ - ആയുധങ്ങള്‍!
പുതിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കില്‍, ആയുധങ്ങളേ,
സ്വതന്ത്രരായി ജനിക്കാം....